Siostry Katarzynki

Zgromadzenie Sióstr Świętej Katarzyny Dziewicy i Męczennicy początkami swymi sięga drugiej połowy XVI stulecia. W 1552 roku w Braniewie urodziła się Regina Protmann w pobożnej i zamożnej rodzinie. W późniejszym czasie staje się ona Założycielką nowego zgromadzenia zakonnego. Z domu wyniosła zdrowe zasady moralne i gruntowną wiedzę religijną. Jak pisze jej biograf Regina została porwana w nurt miłości Bożej specjalna łaską Bożą, pod wpływem, której poznała wartość rzeczy przemieniających i spraw doczesnych i poczuła do nich wstręt i niechęć.

Chcąc zrozumieć dzieło jej życia, musimy poznać religijno-kościelne i socjalne środowisko, w którym żyła i działała. W czasie, w którym urodziła się Regina, biskupem warmińskim był Stanisław Hozjusz. Jego zdolnościom dyplomatycznym zawdzięczamy to, że Warmia nie przeszła na wiarę protestancką. On też dążył do duchowego odnowienia diecezji i wprowadzał reformy Soboru Trydenckiego. Odpowiednich pomocników do dzieła reformy znalazł Hozjusz w jezuitach, którzy na jego prośbę przybyli do Braniewa w 1556r. Regina poddawała się ich kierownictwu już wkrótce po ich przybyciu. Pobudzona i kierowana łaska Bożą, opuściła dom rodziny mając 19 lat, co w owych czasach było decyzją niezwykłą. Wraz ze swoimi towarzyszkami zamieszkała w małym, walącym się domku. W wielkim ubóstwie doznawała coraz większego, wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. Pobudzona wielką miłością do Chrystusa, z utęsknieniem pragnęła doprowadzić do Niego wszystkich ludzi.

To, co Regina wskazała swoim współsiostrom, jako pole działania, w żaden sposób nie odbiegało od tego, czego spodziewano się od dawna po klasztornych wspólnotach żeńskich. Dotąd jednak wykonywały swoją działalność w powiązaniu z zachowaniem klauzury. Te zasady odważyła się przełamać Regina, co dotąd wydawało się niemożliwe. Dla niej naśladowanie Chrystusa oznaczało usługiwanie chorym i potrzebującym, w których czciła Chrystusa. W szczególnie złej sytuacji byli chorzy, którzy pozostawali w swoich mieszkaniach pozbawieni opieki.

Kształcenie i wychowanie było w owych czasach przywilejem klasy zamożnej, któż więc miał zatroszczyć się o nauczanie biednych warstw społecznych, a przede wszystkim dziewcząt? Z wielką gorliwością oddawała się służbie ołtarza i Kościoła.

Po pewnym czasie życia wspólnego Regina ułożyła dla nowej wspólnoty tak zwane ”Krótkie Reguły”. Zostały one zaaprobowane przez biskupa Marcina Kromera na zamku w Lidzbarku Warm. w dniu 18 marca 1583r. Wspólnie ze swoimi siostrami Regina brała intensywny udział w życiu kościoła parafialnego. Była bardzo zżyta z parafią, dlatego jest rzeczą zrozumiałą, że swoja młodą wspólnotę powierzyła opiece św. Katarzyny, Dziewicy i Męczennicy, patronce kościoła parafialnego w Braniewie. Następne lata będące próbą życia według pierwszych reguł, ukazały konieczność zrewidowania i opracowania ich na nowo. Nowe konstytucje zostały zatwierdzone w dniu 12 marca 1602 r. przez biskupa Piotra Tylickiego oraz przez nuncjusza papieskiego Klaudiusza Rangoniego. Po pewnym czasie siostry zamieszkują w innych pobliskich miastach Ornecie, Reszlu. Powołane przez biskupa Kromera siostry św. Katarzyny zamieszkają w budynku potercjarskim. Erekcja konwentu lidzbarskiego wiąże się z datą pierwszej fundacji biskupa Kromera na rok 1587.

Mocą tego dokumentu wspólnota lidzbarska otrzymała w wieczyste posiadanie ogród, leżący pomiędzy rzeką Symsarną a stawem biskupim.

Przybyłe z Braniewa do stolicy rezydencji biskupiej siostry katarzynki, przejęły po beginkach pole działalności. Wzbogaciły zakres swoich działań zwłaszcza w dziedzinie nauczania i wychowania dziewcząt, wytworów rękodzielniczych i miłosierdzia chrześcijańskiego. Gorliwość sióstr i ich owocna działalność apostolska sprawiły, że konwent lidzbarski zdobył szybko uznanie władz kościelnych i stał się przedmiotem szczególnej troski biskupów warmińskich. Przejawiała się ona w staraniach o zapewnienie jego członkiniom godziwej egzystencji i zabezpieczenia bytu materialnego.

Podstawą istniejącego do dziś klasztoru Sióstr św. Katarzyny przy ulicy Reja są budynki wykupione( zamienione) w roku 1611. Przez szereg lat siostry zajmowały się katechezą, pracują w kancelarii parafialnej, zakrystią i dbają o szeroko rozumiane piękno wnętrza kościoła oraz zajmują się chorymi. Przez wiele lat siostry odwiedzały chorych w mieszkaniach, obecnie prowadzą dom opieki. 

Na podstawie tej krótkiej historii można powiedzieć, że siostry wpisały się w życie i klimat tego miasta. Wraz z mieszkańcami Lidzbarka poprzez stulecia tworzyły jego historię, były z ludźmi tu żyjącymi w chwilach radosnych i świętach, ale wspierały również w tych trudniejszych momentach historii, nierzadko same cierpiąc. Najbliższym tego przykładem są trzy siostry katarzynki z Lidzbarka, które zostały rozstrzelane przez Armię radziecką w miejscowym klasztorze. Obecnie w Rzymie odbywa się ich proces beatyfikacyjny tych sióstr wraz z innymi siostrami zamęczonymi w tym samym czasie.